اوایل اسفند 94 بود که رئیس‌جمهور طی سخنرانی در سومین همایش بین‌المللی صنعت خودرو ایران، به صراحت اعلام کرد سهام خودروسازان داخلی باید واگذار و خصوصی‌سازی کامل در این صنعت انجام شود. پس از این تاکید ویژه رئیس‌جمهوری، به‌نظر می‌رسید رفته رفته مقدمات خصوصی‌سازی کامل و واقعی در صنعت خودرو فراهم شود، با این حال ظاهرا مجموعه دولت معتقد است که پس از خصوصی‌سازی نیز باید همچنان چتر حمایتی روی این صنعت برافراشته باشد. طبعا وقتی صحبت از «چتر حمایتی» می‌شود، معنی کلی آن این است که مجموعه دولت می‌خواهد کماکان خودروسازی را زیر نظر داشته و به قول خودش از آن حمایت کند، حمایتی که با روح خصوصی‌سازی همخوانی ندارد.

بنابراین در این شرایط پرسش اینجاست که اگر قرار بر خصوصی‌سازی کامل و کنار رفتن سایه دولت از سر صنعت خودرو است، پس دیگر «چتر حمایتی» برای چیست؟ به‌عبارت بهتر، «چتر حمایتی» به نوبه خود یک چالش در خصوصی‌سازی کامل و واقعی صنعت خودرو به شمار می‌رود و نمی‌توان از یکسو سهام خودروسازان را واگذار کرد و از سوی دیگر دولت همچنان در آنها اعمال نفوذ کند. خصوصی‌سازی واقعی در صنعت خودرو زمانی شکل می‌گیرد که اولا سهام این صنعت به اهل آن واگذار شود و ثانیاً مدیریت به‌طور کامل در دست بخش خصوصی باشد و اتفاقا به‌نظر می‌رسد همین موضوع (مدیریت خودروسازی) محل تردید مجموعه دولت برای اعمال خصوصی‌سازی کامل است. در واقع گمان می‌رود مجموعه دولت به‌دلیل بزرگی و اهمیت خودروسازی، مایل به کنار رفتن کامل از مدیریت این صنعت نبوده و می‌خواهد حداقل در مسائل کلان آن همچنان اعمال نظر کند.

منبع:دنیای اقتصاد