به گزارش خبرآنلاین، نرخ رشد اقتصاد ایران پس از یك دوره افت طی سال‌های 1356 تا 1367 و تجربه 6 سال رشد اقتصادی منفی كه نتیجه طبیعی بی‌ثباتی سال‌های نخست انقلاب اسلامی و دفاع مقدس بود، مجددا از سال 1368 در مسیر رشد بلندمدت قرار گرفت.

براساس گزارش مرکز پژوهش‌های مجلس، اقتصاد ایران طی سال‌های 1380 تا 1386 بالاترین نرخ رشد را تجربه كرد و از سال 1386 روند نزولی در متغیر رشد اقتصادی و سایر متغیرهای اقتصاد ایران مانند رشد بخش صنعت و ... آغاز شده است.

در پایان سال 1394، تولید ناخالص داخلی سرانه در ایران همچنان به سطح این متغیر در سال 1386 نرسیده و با ملاحظه رشد اقتصادی 8.9 درصدی برای سال 1395 می‌توان عنوان كرد كه در پایان سال 1395، تولید ناخالص داخلی سرانه از سطح این مقدار برای سال 1386 بیشتر شده و به سطح سال 1389 رسیده است.

در صورت تداوم روند رشد اقتصادی رخ داده شده در سال 1395 و به‌ویژه رشد بخش‌های مختلف اقتصادی مانند ساختمان و مسكن در سال 1396، شاید بتوان سال 1395 را سال پایانی سراشیبی اقتصاد ایران در این مقطع دانست.

علاوه بر مقدار رشد اقتصادی، كیفیت رشد اقتصادی نیز از مواردی است كه باید مورد توجه قرار گیرد. یكی از شاخص‌هایی كه در بررسی كیفیت رشد اقتصادی مورد استفاده قرار می‌گیرد، میزان اشتغال ایجاد شده همراه با رشد اقتصادی است. در حالت معمول رشد اقتصادی باید همراه با ایجاد شغل باشد، اما در برخی موارد به خصوص در كشورهایی كه دارای منبع طبیعی هستند، رشد بدون اشتغال نیز مشاهده شده كه موجب بی‌كیفیت شدن رشد اقتصادی می‌شود.

بررسی میزان اشتغال ایجاد شده از سال 1385 به بعد (از زمانی كه داده‌های مربوطه موجود است) نشان می‌دهد كه رشد اقتصادی طی دوره 1387 تا پایان 1393 را می‌توان رشد غیراشتغالزا نامید.